Wymienia się 1, 2, 3, 4, 8 momentów kryzysowych lub mówi o ciągle kryzysowym charakterze przemian i konflikcie jako stałym motorze rozwoju. Najpowszechniej za zdecydowanie krytyczny okres uznaje się lata 3—5 oraz okres dojrzewania rozpoczynający się ok. dwunastego roku życia. Czasami moment krytyczny widzi się także w latach 7—9. Zazwyczaj jednak okres między 6—12 rokiem uznawany bywa za etap większej stałości i spokojniejszego rozwoju. Jak mieliśmy możność zwrócić uwagę, tak jak nie ma zgodności co do liczby momentów krytycznych, tak samo nie ustalono jednoznacznie liczby faz rozwojowych. Ich liczba waha się w granicach 3—9. Podobnie niejasny jest problem stałości tempa rozwoju. Omawiane teorie nie wypowiadają się na ten temat w sposób wyraźny. Są w nich jednak dane pozwalające sądzić, iż zdaniem autorów rozwój ten nie przebiega jednakowo w poszczególnych okresach. Obserwujemy duże zróżnicowanie poglądów na temat roli różnych okresów życia dziecka w kształtowaniu jego osobowości. Jedni autorzy skłonni są przypisywać wszystkim fazom rozwojowym takie samo znaczenie. Drudzy uważają pewne okresy za decydujące, rozstrzygające o przyszłym kształcie osobowości, inne zaś za mniej ważne, tzw. okresy stałości czy latenacji.