Stoimy na stanowisku, iż źródeł ludzkiego zachowania i układów je regulujących jest co najmniej kilka i niemal wszystkie są obecne w osobowości każdej jednostki. Różnice w ich relacjach i wzajemnych proporcjach oraz sposobie funkcjonowania należą do istotniejszych wyznaczników indywidualności osobowej, zróżnicowania osiągniętego poziomu rozwoju osobowego przez dzieci w tym samym wieku i głównych typów psychopatologii dziecięcej.
Z tego też względu za podstawową — choć niewystarczającą kategorię opisu osobowości dziecka przyjęliśmy kategorię dynamizmu regulacyjnego. Dynamizm regulacyjny w tym rozumieniu to nie tyle sfera funkcjonalna czy pełniąca określone wąskie czynności pod struktura, ale odrębny układ mający zarazem zdolność wywoływania dynamizowania, ukierunkowywania i regulacji przebiegu zachowań określonego typu. Zachowania będące rezultatem uruchomienia poszczególnych dynamizmów różnią się w istotny sposób. Mają specyficzne bodźce wywołujące specyficzne ukierunkowanie i przebieg adekwatny do typu struktur leżących u ich źródła, a włączonych w jeden układ funkcjonalny.