Ponownie stwierdzono ogromny wpływ rodziców na kształtowanie psychicznego rozwoju dziecka, ich specjalną zdolność modelowania i wzmacniania dzięki trwałej i głębokiej więzi uczuciowej z dzieckiem oraz codziennemu z nim kontaktowi o wystarczającym stopniu szczegółowości (nieosiągalnemu dla osób dalszych). Fakty i prawa odkryte przez teorię uczenia się stały się źródłem inspiracji, przyczyną powstania wielu koncepcji dążących do syntezy jej głównych zdobyczy z innymi teoriami rozwoju. Próbę połączenia podejścia psychoanalitycznego, zdobyczy teorii poznawczych i teorii uczenia się podjęli J. Dollard i N. E. Miller. Autorzy ci, jakkolwiek nie tworzą zwartej teorii rozwoju osobowości, zwracają uwagę na pewne istotne jego czynniki i mechanizmy. Ich zdaniem rozwój zależy w dużej mierze od przebiegu procesu uczenia się społecznego. Obecnie w społecznym otoczeniu dziecka przepisy, normy, wymagania, a także podstawowe Sposoby ujmowania rzeczywistości, są dziecku wpajane przez mniej lub bardziej świadomie stosowany system kar i nagród podczas treningu przystosowania do życia w świecie dorosłych.