Istnienie znaków językowych zastępników elementów rzeczywistości zdolnych pełnić funkcję reprezentacji ma szczególne osobowo twórcze znaczenie. Początek rozwoju mowy przekształca pierwotne standardy percepcyjne w modele otoczenia. Wielokrotne zestawianie obiektu i modelu konsoliduje je i utrwala. Tworzy się w ten sposób jednopoziomowa organizacja informacji reprezentująca coraz szerszą liczbę obiektów, ogarniająca coraz większą przestrzeń. Zbiory takich modeli mogą podlegać dynamicznym zmianom wraz ze zmianą otoczenia. Opanowanie języka umożliwia również utworzenie się innej f pojęciowej, zwerbalizowanej reprezentacji rzeczywistości. Punktem wyjścia jest tu zestawienie obiektów występujących w otoczeniu ze społecznie ukształtowanymi nazwami tych obiektów. Poznawanie nazw ogólnych znacznie rozszerza możliwości ekstrapolacji i stawiania hipotez klasyfikacyjnych. Zaczyna działać mechanizm poszukiwania informacji. W wyniku gromadzenia informacji tworzą się systemy pojęć o różnym poziomie ogólności. Zaczyna funkcjonować zasada wielopoziomowej reprezentacji i zmienności relacji. W miarę wzrastania wiedzy jednostki następuje progresywne rozbudowanie hierarchii układów pojęciowych.