Jak widzimy na przykładzie trzech ostatnich teorii, osobowość przedstawia się współcześnie jako organizację złożonych układów, wśród których jeden pełni centralne funkcje orientujące i sterujące. Jest on w pewnym sensie utożsamiany ze świadomością lub strukturą „ja”. Zasygnalizowana w wielkim skrócie różnorodność ujęć organizacji osobowej struktury nie pozwala odpowiedzieć jasno i jednoznacznie na pytanie, na ile jest to struktura jednolita, na ile zaś warstwowa, systemowa czy sieciowa. Nie wiemy, czy ma ona charakter centryczny, na ile jest zhierarchizowana, w jakim zakresie konfliktowa, a w jakim tworząca spójną, zintegrowaną całość. Zasadnicze linie podziału między pod strukturami bywają przeprowadzone różnie. Między tym, co zewnętrzne i wewnętrzne, powierzchniowe i źródłowe, peryferyjne i istotne, wtórne i zasadnicze; między tym, co biologiczne i społeczne, własne, indywidualne i wspólne lub narzucone; między tym, co świadome i nieświadome, obrazowe i pojęciowe, konkretne lub ogólne, realne i idealne, słabiej lub silniej zintegrowane.