Pierwszy obiekt nazwał R. A. Spitz obiektem prekursorem, to znaczy poprzedzającym obiekty libidalne. Jest nim twarz ludzka. Dziecko wyodrębnia ją z otoczenia i reaguje uśmiechem. W toku dalszego rozwoju pojawia się tzw. obiekt częściowy twarz matki, będąca sygnałem, ale jeszcze nie obiektem bezpośredniej przyjemności. Trzeci organizator świata dziecięcego pojawia się około drugiego roku życia, a więc w okresie negatywizmu. Jest nim specyficzne znaczenie zachowań matki. Dziecko przyswaja sobie znaczenia, powstaje specyficzna relacja matka dziecko, tworzy się swoisty kod umożliwiający ich porozumienie. Matka stanowi przy tym źródło zarówno zaspokojenia, jak i frustracji. Naśladowanie jej przez miłość i empatię oraz opozycja przez negatywizm i antypatię są, zdaniem R. A. Spitza, podstawowymi czynnikami kształtującymi. Matka odgrywa istotną rolę w rozwoju superego dziecka. Najwcześniej ma miejsce jej interwencja fizyczna. To ona zatrzymuje aktywność fizyczną dziecka zmuszając je do aktywności psychicznej. Później oboje rodzice stają się mistrzami, z którymi dziecko się identyfikuje i pierwowzorami idealnymi „ja”. Konflikt z nimi doprowadza do dalszego rozwoju superego w postaci „identyfikacji z agresorem na planie idealnym ”.