Nie jest tu ona prostą sumą ani nawet organizacją cech, nawyków, motywów, informacji, bardzo ogólnych postaw lub procesów, ale dynamicznych układem pod struktur różniących się sposobem i zasadami funkcjonowania. I tak K. Lewin opisuje osobowość jako system obejmujący dwie sfery pozostające we wzajemnych dość luźnych interakcjach i oddzielone barierami: sferę frontalną (percepcyjną i motoryczną) oraz sferę wewnętrzną złożoną z peryferyjnej i centralnej (stanowiącej siedzibę „ja”). Teoria Z. Freuda ujmuje strukturę osobowości w podobny sposób. Wyodrębnia on trzy różne sfery osobowości, na innych jednak zasadach. Są to: id  siedziba energii libido, superego w postaci zinterioryzowanych nakazów, zakazów i norm społecznych oraz ego  świadoma sfera życia psychicznego, czynnik mediacyjny. Każda ze sfer rządzi się innymi zasadami. Id funkcjonuje według zasady rozkoszy, superego kieruje się normami idealnymi, ego — zasadą realności. Te trzy odrębne co do struktury i sposobu działania systemy łącznie tworzą osobowość człowieka.