Stadium V, czyli dojrzewanie (11—15 rok życia), przynosi kryzys świadomości, utratę równowagi i ponowne zwrócenie ku sobie. Nie kończy się jednak imitacją (następującą po kryzysie trzeciego roku w okresie wdzięku), ale odróżnieniem. Jest to czas reformy i transformacji, silnego zaznaczenia się potrzeby dominacji i posiadania. W świadomości pojawia się życie wewnętrzne, które tym razem nie pozostaje już samotne, lecz dąży do wyrażenia się, do rzutowania na zewnątrz i chce być z kimś dzielone. Dojrzewająca osobowość szuka obiektu konkretnego i osobistego, a zarazem metaficznego i uniwersalnego. Osoba przerasta samą siebie, szuka znaczeń, konfrontuje wartości i przymierza się do nich.
Stadium VI to okres młodości, w którym następuje harmonizacja wewnętrzna. Ustala się światopogląd, tworzy plan życiowy, rozwijają się zainteresowania ogólnoludzkie. Jednostka wchodzi w życie dojrzałe. Zdaniem H. Wallona osobowość i charakter rozwijają się dzięki wymianie społecznej. Dziecko staje się człowiekiem przez podwójne odbicie: siebie w innych i innych we własnej osobie.