Następuje ona między 3—11 rokiem życia. W tym właśnie czasie rozwija się „ja” dziecka. Uczucie stałości własnej obecności kontrastuje że zmiennością partnerów. Stopniowo znika pomieszanie z otoczeniem, rozluźnia się związek z nim. Pojawia się potrzeba samopotwierdzenia i zdobycia autonomii. Dziecko zaczyna używać zaimka „ja”, rozpoznaje i afirmuje z zainteresowaniem egzystencję własnej osoby. Procesowi temu towarzyszy kryzys trzeciego roku życia. W stadium personalizacji można wyróżnić trzy podokresy: Podokres 1 cechuje opozycja i zahamowanie przy zagrożeniu autonomii dziecka (3—5 rok życia). W tym okresie dziecko potrafi już dobrowolnie przyjąć cierpienie, ograniczenie lub „żądać zwrotu autonomii”. Podokres 2 przynosi całkowicie odmienny sposób reagowania. Zamiast walki o autonomię obserwujemy zdolność do identyfikacji, imitacji, przyjmowania roli, naśladowania osobowości. Na tym etapie dziecko jest nadal głęboko wpisane w środowisko rodzinne. Miejsce zajmowane w rodzinie wyznacza kształt jego osobowości. Liczą się wtedy nie obiekty-przedmioty, lecz relacje i osoby. Pojawia się silna potrzeba przywiązania uczuciowego. Stąd okres ten nazywa się okresem wdzięcznym lub karmienia się sympatią. Podokres 3 obejmuje lata 6—11. Jest to proces różnicowań, dzięki którym osobowość z synkretycznej przekształca się w poliwalentną. Dokonuje się zwrot ku światu praktycznemu. Dziecko staje się częścią zespołu o zmiennym reagowaniu zależnie od zadania, chwili, składu grupy. Poznaje siebie jako miejsce wielu możliwości jednocześnie.
