Do Piagetowskiej koncepcji rozwoju osobowości nawiązuje także częściowo T. S. Sarbin łącząc zdobycze genetycznej teorii poznania z pojęciami zaczerpniętymi z teorii uczenia się, teorii ról i teorii motywów. Uważa on osobę za hierarchiczny system ognisk tworzących się stopniowo na coraz wyższych poziomach. Etap I to „ja — somatyczne”, w którym dziecko zaczyna wyróżniać własne ciało ze świata zewnętrznego. Okres II jest czasem receptywno afektywnej organizacji osoby. Organizacja ta, jako niezróżnicowana, charakteryzuje się synkretyzmem percepcji, niezróżni- cowaną aktywnością odruchowo-warunkową. Dziecko nie znosi ani napięcia, ani zwłoki. „Ja stanowi na tym etapie jedynie narzędzie redukowania i eliminowania napięć. Etap III, tzw. stadium „ja prymitywnego”, rozpoczyna się od 6 miesiąca życia. Charakteryzuje się ono pojawieniem zdolności do pewnego rodzaju kontroli zachowania. Obserwuje się w tym czasie większe zróżnicowanie percepcji, większą zdolność do wyrażania uczuć i potrzeb, większe bogactwo sposobów i obiektów redukujących napięcie. Dziecko staje się zdolne do subtelniejszej „odpowiedzi na bodźce i do krótkiego oczekiwania. W tym okresie rzeczy są źródłem doświadczenia stałości, osoby zaś źródłem doświadczenia zmienności.