Bardziej rozwiniętą koncepcję rozwoju osobowości, ujętą także w kategoriach teorii uczenia się, a wykorzystującą przy tym zdobycze teorii motywacji i teorii roli, można znaleźć u G. W. All- porta K Rozwój osobowości, jego zdaniem, to zachodzące w procesie uczenia się różnicowanie się struktury zachowań i ich stopniowa integracja. Początkowo dziecko jest jednością dynamiczną, reaguje globalnie całym sobą na wszystkie bodźce środowiska. W miarę dojrzewania i uczenia się operuje coraz subtelniejszymi różnicowaniami. Rozwój różnicowań sprzyja rozwojowi uczuć i wzrostowi samoświadomości. Jednocześnie zachodzi ciągły proces integracji tego, co uległo zróżnicowaniu. Osobowość ciągle zmierza do jedności. Proces integracji tego, co w toku uczenia się wciąż podlega różnicowaniu przechodzi kilka etapów, dokonując się na coraz wyższych poziomach. W jego wyniku powstaje organizacja hierarchiczna. U jej podstawy leżą proste odruchy integrowane najpierw w nawyki, później w cechy osobowe, z których wyłania się „ja” i osobowość jako taka.