A. Lewicki opisuje proces rozwoju jako kształtowanie się standardów regulacji zachowań dzięki stopniowej interioryzacji standardów społecznych, czyli tzw. proces socjalizacji. Rozpoczyna się on zaraz po urodzeniu i stanowi istotę wychowania. Zasadnicze znaczenie ma początkowo sam tryb życia narzucony dziecku (np. stały reżim karmienia, snu i czuwania). W miarę dojrzewania coraz większą rolą zaczyna odgrywać przekazywanie wartości kulturowych drogą werbalną przez pouczanie, perswazję, lekturę oraz presje (zakazy i nakazy) czy zachęty. Duże znaczenie mają wzory i przykłady do naśladowania w bezpośrednim otoczeniu dziecka. W ten sposób przyswaja sobie ono nie tylko poglądy, ale nawet drobne szczegóły gestykulacji, mimiki, sposobu wyrażania się itp. W miarę postępu procesu socjalizacji standardy regulacji zachowania konkretyzują się i uzyskują uzasadnienie w postaci określonej „filozofii życia”. Wzrasta autonomia społeczna, może dojść do twórczego konfliktu jednostki ze społeczeństwem. W toku rozwoju procesy regulacji zachowania organizują się w sposób trwały, a zarazem indywidualny. Czynnikami stabilizującymi są:
doświadczenia nagromadzone w ciągu życia; cechy organizmu, takie jak anatomiczne i fizjologiczne właściwości mózgu, gruczołów dokrewnych, indywidualne schematy procesów metabolicznych, a także właściwości analizatorów i narządów ruchu oraz konstytucji fizycznej. Doświadczenie pełni funkcję ukierunkowującą i stabilizującą. Raz nabyte łatwo wzbogaca się w ciągu życia o elementy, które nie są z nim sprzeczne, stawia pewien opór przyjmowaniu danych wymagających przebudowy dotychczasowych poglądów. Dzięki temu utrzymuje stałość osobowości mimo zmieniających się warunków życia.