Kontynuatorzy myśli Z. Freuda zwrócili baczniejszą uwagę nie tyle na proces rozwoju popędu seksualnego jako zasadniczego motoru psychicznego rozwoju ile na wagę obiektów zaspokajających ten popęd, na rozwojowe znaczenie interakcji z przedmiotami katektycznymi, zwłaszcza z osobą matki. M. Klein rozwinęła teorię głębokiego dramatu obiektywizacji, jaki przeżywa dziecko od pierwszych dni życia w zetknięciu z rzeczywistością. Od początku związane silnie z matką jako obiektem, w swoim „ja” przeżywa ciągły dramat zderzenia z wieloznaczną z punktu widzenia jego potrzeb rzeczywistością, w której centrum jest jej osoba. Jej karmiącą pierś przeżywa zarazem jako dobrą i złą. Stąd silne przeżycia miłości, nienawiści i lęku, pragnienia destrukcyjne, poczucie winy, chęć odzyskania obiektu i identyfikacji z nim. Określone zachowanie matki zmusza dziecko do coraz większej obiektywizacji łączącej je z nią relacji, do rozwoju wyższych funkcji psychicznych. Początkowe „ja”, którym dziecko dysponuje od pierwszych dni życia, ulega przetworzeniu dzięki przeżyciu tzw. pozycji depresyjnej, w której matka (zmuszona ograniczeniami czasowymi, wyczuwając jednocześnie możliwości dziecka) zachowuje się tak, jakby je odrzucała. Pozwala to na przełamanie w dziecku przekonania o wszechpotędze jego potrzeb, które zawsze muszą być przez matkę zaspokojone. Jest ono początkiem wejścia w świat obiektywny, początkiem rozwoju według zasady realności. Przeżycie pozycji depresji stanowi ten punkt rozwoju, w którym dziecko staje się zdolne do jednoczesnego zaakceptowania elementów popędowych i wymagań własnej osobowości, do ich integracji.