S. Ferenczi, prekursor neopsychoanalizy, zwrócił uwagę na fakt, iż osobowość rodziców jest narzędziem kształtowania osobowości dziecka. K. Horney dostrzegła w relacjach społecznych łączących dziecko z rodzicami źródło późniejszych trudności, konfliktów i nieadekwatnych oczekiwań powodujących cały ciąg niekorzystnych konsekwencji, przekształcających osobowość w skomplikowany system obronny. W. Reich wysunął tezę, że postawy człowieka i jego charakter formują się jako struktury obronne przed społecznym odrzuceniem.
Myśli te rozwinął E. Fromm uznając za jedną z podstawowych modelujących osobowy rozwój potrzeb człowieka  potrzebę jedności z innymi ludźmi. Rozwój dokonuje się w ciągłym konflikcie tej potrzeby z indywidualnością jednostki. Charakter ustala się w drodze kompromisu własnej indywidualności z wymaganiami otoczenia społecznego w obawie przed poczuciem izolacji, towarzyszącym wzrastającej samowiedzy i autonomii. Szczytem rozwoju jest wyzwolenie pozytywnych tendencji spod nacisku społecznej dezaprobaty, rozwój poczucia własnej integralności i szacunku dla samego siebie, rozwój indywidualności.