Wychodząc od takich i innych obserwacji psychoanaliza kulturowa sformułowała tezę, że osobowość jest systemem na matrycy systemów socjokulturowch. Struktura wewnętrzna osobowości i zewnętrzne struktury społeczne pozostają w ścisłych relacjach. Dziecko przyswaja sobie w procesie rozwoju cechy kultury, wzrasta akceptując wzory podsuwane mu przez dorosłych, rozwijając w sobie społecznie aprobowane cechy. Do najbardziej rozbudowanych teorii rozwoju osobowego w ramach psychoanalizy kulturowej należy teoria H. S. Sullivana znana pod nazwą teorii stosunków interpersonalnych. Zdaniem tego autora istota ludzka jest wytworem relacji społecznych, sił działających między nią i środowiskiem. Z jednej strony są to wyrastające głównie z potrzeb biologicznych silne dążenia do przeżywania przyjemności, z drugiej zaś siły dążące do zapewnienia jednostce bezpieczeństwa społecznego. Starcie tych dwóch podstawowych sił stanowi zasadniczy motor rozwoju.