Prowadzący do rozwoju superego, etap zwycięstwa zasady realności i ustalenia się prawidłowej identyfikacji z płcią (Z. Freud), wiek tworzenia się „ja — idealnego” i rozwoju superego (R. A. Spitz). Mówi się o ustalaniu się poczucia winy (E. H. Erikson), dominacji introwersji (C. G. Jung), rozwoju ekspansji kontrolowanej, ustalaniu się ośrodka wyboru i zespołu elementów wybieranych (L. Corman). Podkreśla się, iż właśnie teraz następuje zderzenie woli własnej z wolą innych na korzyść tych ostatnich (O. Rank) lub konflikt własnych zainteresowań z wymaganiami rodziców, co daje początek myśleniu. H. S. Sullivan widzi ten okres jako etap utrwalania się aprobowanych form zachowania. K. Obuchowski mówi o wieku przedszkolnym jako o okresie włączenia procesów pośredniczących w relacje ze środowiskiem. W. Allport podkreśla fakt pojawienia się miłości własnej i szacunku dla samego siebie oraz ich równoważenia tendencją do współdziałania i życzliwości. Stanowi rozprzestrzenianiu się „ja posiadającego” i o tworzeniu obrazu własnego „ja” na wzór rodzicielskiego. Traktuje się ten okres jako czas rozwoju afektów intuicyjnych, uczuć społecznych, moralnych, czas wzmacniania „ja” w relacjach społecznych (J. Piaget, T. S. Sarbin), jako wiek personalizacji i zdolności do dobrowolnych ofiar, wiek karmienia się sympatią (H. Wallon). Niektórzy nazywają ten okres etapem magicznym, stadium niszczenia, okresem kryzysu uczuciowego. J. Reykowski od tego właśnie okresu datuje rozwój wyższych form integracji.