To czas unifikacji popędów cząstkowych pod prymatem narządów płciowych. Początek tego stadium wiąże się z konstatacją różnic anatomicznych w obrębie płci i pierwszymi próbami masturbacji (po drugim roku życia). W tej samej fazie między 3 a 5 rokiem życia dochodzi do przeżywania seksualnego kompleksu Edypa. Jest to decydujący  zdaniem psychoanalityków okres w życiu dziecka. Pozytywne rozwiązanie konfliktu prowadzi do prawidłowej identyfikacji z własną płcią i przyjęcia adekwatnej roli seksualnej. Przeżywanie kompleksu Edypa staje się przy tym istotnym motorem rozwoju. W toku jego rozwiązywania rozwija się superego, tworzą się podstawy sumienia, dochodzi do głosu zasada realności, przekształca się „ja” dziecka.
Początkowe „ja” to przejaw energii libido o charakterze narcystycznym. Identyfikacja z ojcem lub matką (przywiązana początkowo do ich obrazu zewnętrznego, a później do wyobrażeń) umożliwia introjekcję, wcielenie rodzicielskiego wzoru do własnego „ja”. „Ja” tego typu jest jednocześnie widzem i cenzorem, pełni podwójną funkcję obiektu zaspokajającego i ideału. Około piątego roku życia dzięki mechanizmowi identyfikacji świat zewnętrzny zaczyna integrować się z własnym „ja” jako część konstytuująca świat wewnętrzny. Tworzy się superego jako reprezentacja wymagań innych pełniąca funkcję świadomości i presji moralnej.