Nieco inny pogląd na liczbę faz rozwojowych, a zwłaszcza okresów krytycznych w rozwoju, formuje znany psychiatra dziecięcy łączący tendencje psychoanalizy i Piagetowskiej teorii rozwoju — M. Tramer. Początkowo, jego zdaniem, dziecko rozwija się bardziej jako organizm niż jako indywidualność. Ogół sił własnych tworzących świat wewnętrzny pozostaje w stanie napięcia z siłami świata zewnętrznego. Dziecko zmuszone jest do adaptacji, a jednocześnie przez to do modyfikacji własnego „ja”. W ten sposób powstaje struktura „ja”. Rozwój charakteru (utożsamiany tu z rozwojem osobowości) przechodzi aż dziewięć faz o różnym stopniu wewnętrznej stałości. Są to cztery etapy niestałe, obejmujące okresy między latami życia: 0—1, 4—5, 8—9 i 12—16, oraz pięć etapów stosunkowo dużej stałości między latami: 2—3,6—7,10—11,17—19 i po 20— 25 roku życia (gdzie rozpoczyna się okres definitywnej stałości). Każdy z okresów cechuje określony układ sił między jednostką a jej otoczeniem:
W etapie I niestałym (0—1 r. ż.) obserwuje się dominację „świata sił własnych” i rozwoju wewnętrznego. Jest to okres rozwoju instynktów, zmysłów, motoryki rąk i ogólnej lokomocji oraz początków rozwoju mowy. W etapie I stałym (2—3 r. ż.) zauważa się rozszerzenie i pogłębienie relacji ze światem zewnętrznym. Następuje okres zabawy, aktywności badawczej, prób modyfikacji otoczenia. Doskonali się sprawność manualna, lokomocja, mowa.