Stopniowo ze stanu całości psychosomatycznej wchodzi w okres rozwoju wydzielonych funkcji. Każda z nich uzyskuje w pewnym momencie przewagę, by następnie ustąpić miejsca innym. Z wegetatywnego życia w symbiozie z matką dziecko stopniowo wychodzi na świat zewnętrzny; wyodrębnia własne ciało, odróżnia przedmioty, ma sympatie i antypatie. Nierównomierny rozwój poszczególnych funkcji lub ich składników bywa źródłem ambiwalencji i ambitendencji, tj. dezintegracji pozytywnej. Dezintegracja ta stwarza możliwość samodzielnego rozwoju niektórych funkcji przed ich syntezą w osobowości. Jest to stan dezintegracji poziomej, rozwojowego rozluźnienia struktury psychicznej. Inny jej rodzaj to dezintegracja warstwicowa. Daje ona poczucie wielopoziomowości wewnętrznej połączone z poczuciem rozwoju. Jej charakterystyczne cechy to wzrost wrażliwości, świadomości własnego środowiska wewnętrznego, samoobserwacji. Pojawia się poczucie winy, grzechu, wstydu. W związku z tym typem dezintegracji może dojść również do dezintegracji somatopsychicznej lub kompensacyjnej, czyli do rozluźnienia czynności somatopsychicznych w obrębie danego zespołu funkcji.