Nie jest jednak do końca jasne, co stanowi zasadę tej hierarchizacji (stopień ich ogólności, poziom sublimacji czy siła potrzeb). Elementy poznawcze w osobowości opisywane są zazwyczaj jako strukturalizowane zgodnie z konstrukcją rzeczywistości i odbierającego ją rozumu. W. Łukaszewski zwraca jednak uwagę na fakt, iż nie w całości jest to porządek hierarchiczny. Konkretne obrazowe reprezentacje otoczenia nie podlegają hierarchizacji. Istnieje ponadto odrębność i pewna izolacja różnych systemów wiedzy. Osobowość zdaje się więc tworzyć układ sieciowy, zhierarchizowany o tyle, o ile ma on charakter zwerbalizowany, pojęciowy. Całość funkcjonalną tworzy on jedynie dzięki znaczeniom w samoświadomości jednostki. Swoistą hierarchię formują także postawy i nastawienia. Bardziej ogólne mają przy tym zdolność integracji pozostałych (J. Reykowski). Nie oznacza to jednak, iż wszystkie postawy jednostki muszą być integrowane. S. L. Rubinsztejn uważa, iż w toku rozwoju następuje proces hierarchizacji potrzeb i zainteresowań. Wyodrębnia w strukturze osobowości ideały jako nadbudowę innych elementów ukierunkowujących, takich jak tendencje, postawy, potrzeby.