Około 5 miesiąca obserwować można reakcję orientacyjną na rówieśników traktowanych jako przedmiot. Stopniowo zaznacza się także elementarna regulacja zachowania. Dziecko staje się zdolne do jednomotywowych krótkotrwałych aktów woli, do przeżywania uczuć porażki i znoszenia niewielkich ograniczeń. Pod koniec tego okresu zaczyna wyodrębniać swoje ciało z otoczenia. Jak więc widzimy, pierwszy rok życia stanowi okres olbrzymich przemian, etap, w którym z somatycznego sposobu funkcjonowania stopniowo wyłania się psychika, a nawet pewne przejawy, które można uznać za symptomy „ja” dziecka centrum przyszłej jego osobowości. Freudyzm widzi ten etap rozwoju jako fazę oralną seksualności dziecięcej, zapoczątkowującą już teraz późniejsze postawy zależności, agresji, sposoby werbalnych zachowań. H. Erikson opisuje ten okres jako fazę oralno-oddechową i sensoryczno kinestetyczną, w której osoba matki staje się przyczyną kryzysu zaufania. M. Klein pisze o wielkim dramacie egzystencji „ja” dziecka (obecnego już od pierwszej chwili) przeżywającego i wybierającego. R. A. Spitz dostrzega przejście już w tym okresie od autoerotyzmu do nawiązania się trwałych związków emocjonalnych z otoczeniem dzięki empatii i opozycji.