Osobowość rozumiana zgodnie z naszą definicją stanowi postać znajdującą się w stanie ciągłego stawania się i fundamentalnych przemian. Ma wymiar czasowy, rozciąga jący się na całe życie jednostki. Nigdy nie będąc ostateczną jest jednak zawsze osobowością jako taką ze względu na strukturę funkcję. Początek jej istnienia łączy się ściśle z faktem pojawię nią się osobowego „ja”. Dojrzałość strukturalna i funkcjonaln, pozostaje w związku z przejściem wszystkich etapów rozwojo wych wykorzystujących zdobycze dojrzewania ogólnopsychicz nego. Rozpoczyna się w momencie przejścia „ja” w okres samore alizacji. Kształtowanie osobowości trwa jednak nadal, całe życie i i polega na dopełnieniu samorealizacji poprzez dokonywani’ konkretnych zmian we własnym funkcjonowaniu i funkcjonowaniu otaczającego świata. A zatem osobowość w naszym ujęciu zaznacza się już w pierwszym roku życia dziecka. Jej początkowe oznaki poprzedzone są okresem preosobowej egzystencji pierwszych sześciu miesięcy, w których „ja” dziecięce nie da się jeszcze wyodrębnić. Okres poniemowlęcy rozpoczyna proces wyodrębniania się „ja” dziecięcego (etap III), początek wieku przedszkolnego przynosi pełną jego manifestację (etap IV). W toku dalszego rozwoju następuje rozwój struktur poznawczo-emocjonalno-dążeniowych, dojrzewanie coraz wyższych dynamizmów pozwalające na doskonalenie się funkcji „ja” (etapy V, VI, VII). Osobowość już uchwytna przechodzi liczne przeobrażenia, wzbogaca się o nowe podstruktury i układy czynnościowe niezbędne dla w pełni dojrzałego funkcjonowania. Z chwilą osiągnięcia etapu VIII osobowość dojrzała w swej strukturze i funkcji realizuje się przez ciągłe poszerzanie wymiarów czasowo-przestrzennych wewnętrznego świata, integrowanie wszystkich elementów struktury z podstawowymi identyfikacjami „ja”.