Rozwój ten jest produktem interakcji dziecka ze światem przedmiotów i osób. Wyraża się w przejściu od stadium nie- zróżnicowania oraz absolutnej zależności od otoczenia przez zróżnicowanie i autonomię do ponownego pogodzenia elementów zewnętrznych i wewnętrznych w dojrzałej jedności. Rozwijająca się równolegle z neopsychoanalizą teoria motywacji ujmuje rozwój psychiczny jednostki inaczej. Dokonuje ona opisu procesu .rozwojowego w kategoriach potrzeb i sposobów ich zaspokajania. Kierunek zależności jednostka— społeczeństwo jest tu diametralnie inny niż w teoriach kulturowych. Nie wzory kulturowe, ale potrzeby są głównym motorem rozwoju człowieka i kultury. Klasyczne koncepcje motywacji sprowadzają potrzeby do stałych i niezmiennych instynktów. Zasadę życia psychicznego stanowi szukanie przyjemności i unikanie przykrości związanej z niezaspokojeniem podstawowych potrzeb. Funkcjonuje ona w toku całego życia jednostki i w ciągu całego życia ma tę samą bazę w postaci wspólnych wszystkim ludziom instynktów.