Osobowość jako efekt dynamicznej wymiany z otoczeniem analizuje także teoria pola K. Lewina koncentrująca się nie tyle na czynnikach rozwoju, ile na istocie zachodzących przemian. Opisuje ona rozwój osobowości jako wzrost przestrzeni życiowej i następującego wraz z nim zróżnicowania strukturalnego. W toku interakcji z otoczeniem wzrasta liczba systemów potrzeb, cech, motywów i percepcji konstytuujących obszar wewnętrzny przestrzeni życiowej. Wzajemne ich interakcje i interakcje z otoczeniem doprowadzają do coraz większego zróżnicowania strukturalnego. Jednocześnie rozciąga się przestrzeń czasowa. Dziecko, znajdujące się początkowo w polu sił działających aktualnie, staje się zdolne do objęcia przeszłości i przyszłości, a zatem i do tolerowania zwłoki, tworzenia planów na przyszłość itd. Staje się zdolne również do rozszerzenia aktywności z aktualnej i konkretnej na oddaloną, abstrakcyjną, irrealną (wyobraźnia, myślenie). Wszystko to sprzyja osiąganiu większej dojrzałości przez cały system osobowości. Wyrazem tego dojrzewania jest ustalenie się granic pól i określonej grubości barier między trzema zasadniczymi obszarami: sferą frontalną (percepcyjno-motoryczną) oraz wewnętrznymi: peryferyczną i centralną zawierającą osobowe „ja”. Istotą rozwoju jest zatem stopniowe różnicowanie się i utrwalanie struktur oraz wzmacnianie bariery między sferą frontalną a wewnętrzną, co daje w efekcie wyodrębnienie jednostki z jej otoczenia.