Ja” osobowe, mimo iż samo nie posiada uchwytnej struktury, może być charakteryzowane przez całość identyfikacji to znaczy rodzaj, zakres, hierarchię i indywidualną oryginalność elementów akceptowanych („ja idealne”) oraz elementów akceptowanych i jednocześnie rzeczywiście uruchomionych i utrwalonych w osobowej strukturze („ja realne”). W nich bowiem się wyraża i one stanowią zasadniczą treść poczucia jego tożsamości. Elementy te to nie tylko własny obraz „ja”, ale także złożone struktury poznawczo emocjonalno dążeniowe i dyna- mizmy, z którymi „ja” identyfikuje się na planie realnym bądź idealnym.  Jakość funkcjonowania „ja” zależy w dużej mierze od całości psychofizycznej, jaką to „ja” dysponuje. Wyłania się ono bowiem z całej rzeczywistości jednostki i wraz z nią podlega prawom rozwoju. Na każdym jego etapie dysponuje więc innymi możliwościami, w dużym stopniu zależnymi od indywidualnych właściwości i poziomu dojrzałości poszczególnych dynamizmów. Te zaś zależą od dyspozycji wyjściowych (somatycznych, neurofizjologicznych, uzdolnieniowych) i trwających całe życie wpływów na nie świata zewnętrznego.2 One właśnie decydują w dużym stopniu o osiągniętym przez „ja” poziomie samo orientacji, autonomii, o jakości jego indywidualnych identyfikacji i stopniu integracji osobowości jako całości.