W rezultacie wzajemnej modyfikacji rozwijających się a sprzężonych funkcji psychomotorycznych oraz dwustronnych związków zachodzących między ich dojrzewaniem i dojrzewaniem osobowości dochodzi do zmian bardziej złożonych sposobów zachowania dziecka. Zmiany tego rodzaju mogą być określane w kategoriach osiągania dojrzałości intelektualnej, uczuciowej i moralnej. Adekwatne dla ich opisu są terminy: wzbogacanie, różnicowanie, pojawianie się wyższych, bardziej złożonych form itp. Rozwój osobowości jest w nie uwikłany podobnie jak rozwój elementarnych funkcji. Dojrzewanie układu nerwowego, doskonalenie funkcji poznawczych, emocjonalnych, motorycznych nie może być jednak uznane za równoznaczne z dojrzewaniem osobowości. Nie można również powiedzieć, iż wszystkie te funkcje pełnią identyczną co do ważności i jakości osobowotwórczą rolę. Tworzą one niewątpliwie zasadnicze podłoże funkcjonalne umożliwiające funkcjonowanie osobowej struktury. Doskonalenie struktur i funkcji bazowych zdaje się przy tym stanowić w pewnych granicach niezbędny (a zawsze sprzyjający) warunek osiągania wyższych etapów osobowego rozwoju.