Faza 1 to okres wyłaniania się „ja”, w którym tworzy się poczucie siebie cielesnego, tzw. „ja cielesne”. Faza 2 wiąże się z pojawieniem się poczucia stałej identyczności, sprzyjającej wytworzeniu się „ja materialnego”. Faza 3 rozpoczyna się w chwili wystąpienia symptomów miłości własnej i szacunku dla samego siebie. Objawia się to początkowo w postaci wzmożonej potrzeby autonomii, negatywizmu i egoizmu, po czym następuje okres życzliwości, taktu, współdziałania. Faza 4 to okres między 4—5 rokiem życia, kiedy „ja” rozprzestrzenia się jako „ja posiadające”. Faza 5 rozwoju między 5—6 rokiem życia przynosi formowanie się obrazu własnego „ja” na wzór obrazu rodzicielskiego. Faza 6 to okres 6—12 lat, w którym pojawia się „ja racjonalne”. Jego główne funkcje to podejmowanie decyzji, wybieranie, rozwiązywanie problemów. Faza 7 przychodzi wraz z okresem dojrzewania. Jest to etap tzw. centralnego wysiłku „ja”, czas odnowy, ponownego szukania identyczności „ja”. „Ja” uwalnia się w samoocenie od opinii innych, ukierunkowuje się ku wybranym celom, walczy o nie. Jest to już „ja intencjonalne”, świadome swej tożsamości. Te siedem faz to jednocześnie różne aspekty indywidualności, jej stany i regiony osobowości. Łączą się one w jedność, którą można nazwać proprium. Osoba rozwija się w ciągłym wysiłku szukania identyczności ze światem, ustalania swojej identyczności i miejsca w świecie, rozwiązywania problemów cierpienia, winy, śmierci. Osobowość, zdaniem G. W. Allporta, jest sposobem odbierania rzeczywistości, wiarygodnym, ale i selektywnym. Świat osobisty to świat znaczący w świetle indywidualnych doświadczeń, potrzeb zainteresowań.