To wszystko dokonuje się przez określenie pozycji osoby na kilku’skalach, mniej lub bardziej arbitralnie dobranych, zazwyczaj bez żadnych danych na temat wzajemnych powiązań między poszczególnymi właściwościami i sposobu ich organizacji. Teorie typów operujące modelami, w których indywidualne zachowanie jednostki zdaje się tworzyć całość zrozumiałą i koherentną (o elementach zgodnie współdziałających), przezwyciężają w pewnym sensie elementarność teorii cech. Osobowość określa bądź specyficzna struktura fizyczna jednostki (E. Kretschmer, W. H. Sheldon), bądź chemizm jej organizmu (R. J. Williams, W. McDougall), typ układu nerwowego (I. P. Pawłów, A. G. Iwanow-Smolenski, H. J. Eysenck), bądź też indywidualne skłonności psychiczne (C. G. Jung, G. Heymans i E. D. Wiersma), czasem też skrzyżowanie właściwości w dwóch lub trzech z wyżej wymienionych zakresów. Cechy osobowości układają się zgodnie z kilku możliwymi wariantami w obrębie tych wymiarów, a ich określony układ rozstrzyga o strukturze osobowej.