Dla E. Mouniera1 budowanie osoby to historia rozprzestrzeniania się jednostki między nieświadomością organiczną a nieskończonością transcendentalną.Ścisły związek osobowości ze światem zewnętrznym podkreśla ze szczególną siłą relacyjna teoria osobowości J. Nuttina2. Jego zdaniem osobowość konstytuuje się w związkach ze światem, który wchodzi w jej skład jako integralny element. Jest ona sposobem „funkcjonowania”, siłą strukturalizu- jącą swoje tworzywo „świat”, który stanowi jej treści w tej mierze, w jakiej jest światem jej zachowań. Oznacza to świat struktur poznawczych, intymnych i społecznych, świat wzajemnej obecności osób. Osobowość może być względnie tożsama i jedyna dzięki niepowtarzalności i ciągłości rozwoju. Proces rozwoju to stopniowe dojrzewanie zachowania się w jego aspektach poznawczych, dynamicznych i wykonawczych, a jednocześnie osobowych. Dla zachowania się człowieka, czyli dla jego komunikacji ze światem, nie jest charakterystyczne powtarzanie się reakcji, ale realizacja zamierzeń, zadań czy planów, które za każdym razem wymagają nowych form włączania się w świat. W odróżnieniu od zwierząt człowiek nie ma gotowych form włączenia się w świat to stanowi warunek jego wolności i indywidualnej osobowości. Niektóre związki ze światem nie pozostawiają śladów w osobowości, inne są zasymilowane i przyswojone, scalone z funkcjonowaniem ustroju i dopiero w następstwie tego przyswojenia wyznaczają zachowanie.