Początkowo jako „ja — cielesne” i jako „posiadacz”. Obejmuje ono w posiadanie swoje ciało i wszystkie przedmioty. Stopniowo, obiektywizując się samo dla siebie, staje się obiektem wewnętrznym. Autokon- strukcja logiczna „ja” rozpoczyna się ok. siódmego roku życia w „wieku rozumu”. Granice tego „ja” w dużym stopniu wyznacza poziom rozwoju inteligencji. „Ja” zostaje wpisane w rzeczywistość, początkowo aktualną, później — historyczną o coraz szerszym zasięgu. Powstawanie koncepcji świata jest fazą tworzenia osobowości, koherentnym wypełnieniem luki między „ja” i rzeczywistością. Osoba to „ja”, które bierzew posiadanie swoje ciało, język, myślenie i własny świat. Osoba to „ja”, które się akceptuje jako takie, w którym „mieć” i „być” ciągle zmierza do jedności. Ogromne znaczenie osobotwórcze ma ukierunkowanie ku określonym celom, wzorcom i zadaniom zakorzenione już dzięki pierwszym doświadczeniom. Projekt egzystencji, jej sens aż do ostatecznych rozstrzygnięć egzystencjalnych, stanowi główną oś dynamiczną osoby, decyduje o jej jedności i ciągłości, polaryzuje jej strukturę. Intencjonalność, ukierunkowanie zawarte w systemie wartości ma działanie nie mniej osobowo twórcze niż przeszłe doświadczenie. Najwyższy stopień personalizacji to obiektywizacja „ja” w charakterze. Charakter stanowi efekt dojrzałości i jej punkt dojścia, produkt sukcesywnej autokonstrukcji. Jego wyrazem jest oryginalność osobowa.