Wykorzystując wielostronnie zdobycze różnych nurtów teorii osobowości, prezentuje podejście egzystencjalne i personalistyczne. Zwraca przy tym szczególną uwagę na aktywną i osobowo twórczą rolę struktur niższego rzędu w toku całego rozwoju jednostki, na rolę świadomości oraz na znaczenie celów i wartości w procesie personalizacji. H. Ey opisuje rozwój osobowości i charakteru jako ontogenezę „ja”, stopniową jego obiektywizację dla samego siebie (poprzez tworzenie świata wewnętrznego) i obiektywizację zewnętrzną w formie charakteru. Rozwój „ja” jest możliwy, jego zdaniem, dzięki określonemu poziomowi dojrzałości układu nerwowego. Ona to leży u podstaw inteligencji sensoryczno-motoryćznej, rozwoju języka i świadomości. Konstrukcja osoby odbywa się przez całe życie. Polega ona na procesie sukcesywnej organizacji, w której niższe poziomy dynamicznej integracji są nie tylko elementami integrowanymi, ale nadal integrującymi „postać” o wyższej autonomii. Osobowość stanowi więc strukturę zawierającą w sobie wszystkie fazy rozwoju. Istnienie jednocześnie wszystkich poziomów to warunek ciągle nowej jej konstrukcji oraz wyznacznik głębi osobowości. Rozwój „ja” to rozwój form sukcesywnej organizacji. Obejmuje on:

• formację „ja” jako przedmiotu poznania
• wyłonienie się podmiotu
• konstrukcja logiczna „ja”
• konstrukcję świata wewnętrznego
• tworzenie koncepcji własnej osobowości.