Jak powszechnie wiadomo, pierwszą znaną teorią osobowości była koncepcja P. Janeta . Traktuje ona osobowość jako konstrukcję, której utworzenie wymaga przekroczenia pewnej hierarchii pożiomów organizacji. Kształtowanie się osobowości to seria zhierarchizowanych działań i zachowań, które przeciwstawiają się nieświadomym automatyzmom biologicznym i odruchowym lub tendencjom niższego rzędu. W zakres struktury osobowej wchodzą wszystkie zachowania i uczucia, które przeszły za pomocą języka proces deliberacji (rozważania) z samym sobą i konfrontacji z innymi. Te zachowania wewnętrzne i społeczne, które przeciwstawiają się tendencjom elementarnym, tworzą osobowość, wyodrębniają jednostkę, odróżniają od innych i nadają identyczność osobie. „Ja” tworzy się w relacji z innymi począwszy od tego, co „moje”, przez uwzględnienie społecznego punktu widzenia, następnie wyodrębnienie i ponowne znalezienie jedności. Ewolucja osobowości to wyodrębnienie cielesne i społeczne. Jej efektem jest indywidualne odczuwanie hierarchii rzeczy oraz indywidualizacja osoby pośród innych.