Struktura „ja” (SJ). „Ja” cechuje aktywność i świadomość, dzięki czemu jest ono polem ciągłej syntezy informacji i podstawą poczucia podmiotowości. Jego funkcja realizuje pewne specyficzne potrzeby, takie jak potrzeba tożsamości (integralności), bezpieczeństwa (kontroli) i własnej wartości. Integracja, jakiej ono dokonuje, jest początkowo integracją proprioreceptywną. Z czasem, od trzeciego roku życia, dochodzi do wyższych form integracji dzięki: kumulowaniu doświadczeń siebie, a więc rozwojowi sa-r mooceny, utworzeniu się pojęcia „ja” (co wyraża się we wzroście mocy, kompetencji i tożsamości „ja”); stopniowej hierarchizacji doświadczeń; wzrostowi możliwości koordynacji działań oraz kontroli nad sobą i otoczeniem. Rozwój intelektu umożliwia jednocześnie stopniowe tworzenie się subiektywnego modelu rzeczywistości, reprezentacji fizycznego i społecznego otoczenia, czyli tzw. sieci poznawczej, która jest zarazem siecią wartości (SW). Stanowi ona przestrzeń psychologiczną, której poszczególne elementy mają wartość zależną od ich związku z mechanizmami popędowo-emocjonalnymi i pozostałymi wartościami oraz różnią się stopniem zróżnicowania psychologicznego, stopniem artykulacji (bogactwa wyrazu), integracji i hierarchizacji.