W podobnym nurcie pozostaje koncepcja potrzeb jako głównego czynnika dynamizującego zachowanie H. Obuchows- kiego. Indywidualny styl życia jednostki stanowi wykładnik jej możliwości, doświadczeń i bogactwa zachodzących przekształceń w zakresie potrzeb. W toku rozwoju zmienia się sposób ich zaspokajania. Dziecko przechodzi od motywacji niedojrzałej, to znaczy podporządkowanej nastawieniom-emocjonalnym, skierowanej na realizowanie celu bardzo bliskiego i pozbawionego wartości ogólnospołecznej, do motywacji opartej na dalekosiężnej strategii życia, uwzględniającej wartości uznane jako nadające sens życiu.
Głównymi czynnikami rozwoju są: Konkretyzacja potrzeb doprowadzająca do wygasania nieefektywnych sposobów ich zaspokajania i wzmacniania tych, których aktywne zastosowanie przynosiło najlepszy skutek. Mentalizacja a polegająca na odzwierciedlaniu w świadomości treści potrzeby i świadomym udziale jednostki w jej konkretyzacji. Socjalizacja charakteryzująca się podporządkowaniem potrzeb ogólnym wartościom kultury. Motywacja dojrzalsza tworzy się dzięki postępującej — w miarę rozwoju ogólnego, a szczególnie intelektualnego intrapsychizacji i introspektywności. Sprawiają one, że w trakcie rozwoju jednostki bezpośrednie bodźce zewnętrzne tracą podstawowy wpływ na jej zachowanie. Pojawia się i komplikuje mechanizm procesów pośredniczących: myśli, wyobrażeń, planowania, samokontroli. Następuje oderwanie się od bezpośredniej kontroli sensorycznej. Dziecko ogarnia wydarzenia w ich historycznym powiązaniu, planuje swoje poczynania, tworzy swoje środowisko.